ΤΑ ΔΑΣΗ ΚΑΙΕΙ Η ΔΑΣΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

Και όλους τους εμπρηστές να βρίσκαμε και όλους να τους τιμωρούσαμε, τα δάση πάλι θα καιγόντουσαν.

Γιατί η χαλέπιος πεύκη είναι πυριχαρής. Πολλαπλασιάζεται με τη φωτιά.

Κάθε 30 χρόνια οι πευκώνες καίγονται και 10 χρόνια μετά έχουν ξαναβρεί τον αρχικό τους όγκο.

Δυσκολευόμαστε ν’ αντιληφθούμε τις αλλαγές

Κλείσετε τα μάτια σας και αναλογιστείτε ένα δάσος.

Θα φανταστείτε οργιώδη βλάστηση από πεύκα, τζιτζίκια και έδαφος καλυμμένο με πούσια.

Αν όμως ζούσατε στην Αρχαία Αθήνα θα φανταζόταν βελανιδιές, καστανιές και μια βιοποικιλότητα από φυτά και ζώα.

Και δέντρα που έδιναν τροφή σε ζώα και σε ανθρώπους.

Και άριστης ποιότητας ξύλα, τη δρυ.

Και όχι μονο στη Αρχαία Αθήνα. Το ίδιο και σε άλλες εποχές.

Στους πίνακες ζωγραφικής της αναγέννησης βλέπουμε ότι και τότε υπήρχε ποικιλία δένδρων στην Ελλάδα.

Σήμερα έχουν κυριαρχήσει τα πεύκα.

Τα πεύκα είναι παράσιτα.

Τα  πεύκα φυτρώνουν, τα πεύκα καίγονται.

Για να ξεκινήσειη φωτιά πρέπει να υπάρχουν οι συνθήκες.

Δηλαδή τα ξερόχορτα και πούσια.

Ο απόλυτος φαύλος κύκλος.

Δεν άλλαξε μόνο η χλωρίδα,  άλλαξε και  η  ανθρωπογεωγραφία

Κατά την απελευθέρωση από τους Τούρκους οι πεδιάδες ήσαν κατάφυτες

Με καλλιέργειες, δάση, λίμνες  και έλη.

Ο πληθυσμός κατοικούσε στις πλαγιές και στα βουνά για ν’αποφύγει τα κουνούπια και τις αρρώστιες και για να εξασφαλίσει την ελευθερία του.

Όταν ο πληθυσμός εγκατέλειψε τα ορεινά και κατέβηκε στις πεδιάδες το πεύκο βρήκε το έδαφος να εξαπλωθεί.

Πάνω στην εγκατάλειψη των αγρών κι των λιβαδιών.

Άλλαξε ακόμα και ο τρόπος που βλέπουμε τα δάση

Ένας από τους πρώτους νόμους που ψηφίστηκαν από το νεοελληνικό κράτος ήταν ο δασικός νόμος.

Για να εισπράττει το κράτος της Βαυαροκρατίας φόρο  25 % επί της αξίας πώλησης του ξύλου που παραγόταν από το δάσος.

Τότε η αξία του ξύλου ήταν πολύ μεγάλη αφού το ξύλο ήταν η κύρια πρώτη ύλη για τις οικοδομές και για τα πλοία.

Για περισσότερη εξασφάλιση του κράτους, προβλέφτηκε από το νόμο ότι όλα τα δάση ανήκαν στο κράτος εκτός από τα ελάχιστα που είχαν αναγνωριστεί σαν ιδιωτικά.

Σταδιακά άλλαξε και ο ορισμός του δάσους.

Το δάσος δεν είναι μόνο αυτό που παράγει ξυλεία αλλά περιλαμβάνει  και τις εκτάσεις με προστατευτική σημασία δηλαδή πλαγιές και γκρεμούς

Και δασοσκεπείς, μερικώς δασοσκεπείς, λίγο δασοσκεπείς, χορτολειβαδικές εκτάσεις.

 Δηλαδή τα πάντα.

Και δεν ενδιαφέρει αν παλιά εκεί ζούσαν και έσπερναν άνθρωποι, αν ήταν το χωράφι του παππού για πολλούς αιώνες,

Δεν ενδιαφέρει αν ο δασάρχης από κάτω θα βρει δασωμένες τις πεζούλες, τις  λιθοδομές, τους αγρούς, τα αλώνια, τα ερείπια από τα καλύβια και τα σπίτια.

Τα πάντα σήμερα είναι δασική έκταση εκτός απ’ αυτό που έχει αναγνωριστεί ως ιδιωτικό δάσος ή μη δασικό από το δημόσιο.

Δηλαδή το έχασες το χωράφι του παππού.

Και χάνοντάς το δεν το ξυλεύεσαι, δεν το βόσκεις, δεν το σπέρνεις δεν το καθαρίζεις.

Και όχι μόνο έχασες το χωράφει αλλά έρχσεται η φωτιά, αυτή  που βλέπεις να σου καίει το σπίτι σου.

Άλλαξε δυο φορές ο ρόλος του δασάρχη

Η δήμευση περιουσιών

Πολλά χρόνια είχαμε ζήσει τη διαπραγμάτευση με το ο δασάρχη για τα πιστοποιητικά ότι το χωράφι δεν είναι δασικό.

Αποκορύφωση η διαδικασία αυ΄τη βρήκε με τη δημιουργία του κτηματολογίου.

Λίγο πριν τελειώσει η μελέτη του κτηματολογίου, αφού υπέβαλαν όλοι οι ιδιώτες τη δική τους δήλωση, ο δασάρχης  έρχεται μόνος του βάει μια γραμμή όπου αυτός νομίζει σε όλη τη περιοχή.

Αυτή είναι η δήλωση του ελληνικού δημο΄σιου.  .

Πέρα από αυτή τη γραμή όλα είναι δημόσια δάση. Και όποιον πάρει ο χάρος.

Και πρέπει να πούμε ότι  από χρόνια έχει φροντίσει  το δημόσιο να αντιστρέψει το βάρος της απόδειξης.

Αν πει ο δασάρχης ότι  ένα ακίνητο είναι δημόσιο δάσος δεν χρειάζεται να το αποδείξει.

Πρέπει ο ιδιώτης ν’ υποδείξει ότι δεν είναι ι δάσος ή ότι δεν είναι δημοσιο.

Έτσι χάνονται περιουσίες, έτσι απαξιώνεται το δάσος, έτσι καταστρέφεται το πράσινο, έτσι  καίγονται τα δάση.

Φτάσαμε σήμερα να έχει υπερδιπλασιαστεί η επιφάνεια της χώρας που είναι δασική έκταση.

Και αυτό με ενέργειες του δασάρχη.

Επιβάλλει  ακόμα να προστατεύσουμε τη ζωή και τη περιουσία και το κοινωνικό σύνολο.

Ο αποκλεισμός του ιδιώτη από το δάσος

Το 1840 ο δασάρχης έτρεχε μέσα στο δάσος για να βρει τον ξυλοκόπο, το μελισσουργό, το ρυτινοσυλέκτη, τον κτηνοτρόφο, το γεωργό, για να πάρει τους φόρους.

Σήμερα ο δασάρχης το μόνο που μέρει καλά να κάνει είναι να συντάσσει πρωτόκολλα διοικητικής αποβολής και να διώχνει τους πάντες από το δάσος. Ένα δασωμένο, δηλαδή ακαλλιέργητο δάσος, στο οποίο και να θέλει κάποιος οδοιπόρος και περιπατητής να το επισκεφτεί απλά δε μπορεί γιατί είναι αδιάβατο.

Και ταυτόχρονα φροντίζει να δασώνει περιοχές και εκτός δάσους.

Και όσα παραμένουν στους ιδιώτες μπλέκουν με τις υπηρεσίες.

Πως ν χτίσει σε εκτός σχεδίου περιοχές αφού χρειάζεται πιστοποιητικό από το δασαρχείο, πως να βγάλει άδεια κοπής δένδρου σε περιοχή εντός σχεδίου, ακόμα και για πεύκα που αγκαλιάζουν τα σπίτια ενώ ο κτιριοδομικός κανονισμός θέλει ν'απέχουν τα δέντρα 10 μέτρα από τα σπίτια;

Αυτό που κάποτε ήταν ένα όμορφο μικρό δενδράκι, τώρα είναι το πυρπολικό του σπιτιού και ο ιδιοκτήτης δεν μπορεί να κόψει ούτε κλαδί κατά το νόμο..

Ναι να προστατεύσουμε τη φύση. Το επιβάλλει το σύνταγμα της Ελλάδος.

Μόνο που δεν το λέει για το Μάτι και τα τόσα θύματα  όλ'αυτά τα χρόνια.

Και όλα τα πιο πάνω ανάλογα ισχύουν και για τις χορτολιβαδικές εκτάσεις.

 ΚΑΤΑΡΓΗΣΤΕ ΤΗ ΔΑΣΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

Η λογική μας λέει ότι ένα οικόπεδο καλυμμένο με όμορφα μεγάλα δέντρα πρέπει να είναι ακριβότερο από ένα ακάλυπτο.

Στην Ελλάδα  παράλογα τα δέντρα είναι βάρος, ρίχνου τη τιμή, στέλνουν το οικόπεδο στα αζήτητα.

Η λύση είναι μπροστά μας. Είτε από ιδεοληψίες είτε από συντεχνιακά συμφέροντα την αρνούνται όλοι.

ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ Η ΔΑΣΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

Να ορίσουμε το ποσοστό του εδάφους που θα πρέπει να καταλαμβάνεται από δάση.

Να αποτερματιστούν τα δημόσια δάση και όσα δάση συνιστούν οργανωμένη εκμετάλλευση από ετών.

Κάτι τέτοιο κάνει η κτηματογράφηση που πλησιάζει στο τέλος της

Ο δασάρχης να είναι αρμόδιος για τη φύτευση, συντήρηση και προστασία των δημοσίων δασών.

Πέρα από τα αποτερματισμένα δημόσια και ιδιωτικά δάσηο ιδιώτης ελεύθερα να φυτεύει και να κόβει τα δένδρα.

Ν’ αφήσουμε έτσι την ιδιωτική πρωτοβουλία να πρασινίσει το τόπο.

Και ο ιδιώτης να φυτέψει, να συντηρήσει, να καθαρίσει το τόπο.

Και να πάρει μέτρα να μη του καεί.

Γιατί θα είναι δική του ευθύνη και δεν θα περιμένει από το κοινωνικό σύνολο να κάνει τη δουλειά που του αναλογεί.

Για χιλιάδες χρόνια αυτό ήταν που συνέβαινε.

Δεν υπήρχαν πούσια γιατί δεν επικρατούσαν τα πεύκα, δεν υπήρχαν ξερόχορτα γιατί ο κόσμος έσπερνε και βόσκαγε.

Οι φωτιές συνέβαιναν. Όμως δεν ήσαν οι φωτιές τη κόλασης. Οι συνθήκες εξάπλωσης ήσαν διαφορετικές και διαφορετική και η πρώτη ύλη για κάψιμο.

Μας αποπροσανατόλισε η χώρα που πήραμε μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους.

Την βλέπουμε σε γκραβούρες της εποχής. Ένα "κρανίου τόπο".

Και εμείς, αντί να φανταστούμε το τόπο δασωμένο, το φανταστήκαμε πευκωμένο.

Και επειδή χρειάζεται να εξαπλωθεί η πόλη, τότε γιατί να γίνεται αυτό στις πεδιάδες αντί για τις χαμηλές πλαγιές των λόφων;

Φανταστείτε σπίτια χτισμένα με καλό προσανατολισμό, απεριόριστη θέα, με τίτλους κυριότητας και υποδομές, σύγχροναμ οικολογικάμ με νέες τεχνολογίες.

Με χαμηλό συντελεστή κάλυψης και δόμησης. Και κήπους που σύντομα θα πρασινίσουν. Και δεν θα κινδυνεύουν από τη φωτιά.

Αφήνοντας ταυτόχρονα στη φύση ίσης επιφανείας εκτάσεις στις πεδιάδες εκεί όπου σήμερα είναι οι πόλεις.

Και επιτέλους ας περάσει η χώρα στους πολίτες. Δεν είμαστε ούτε στην αυτοκρατορική Ρώμη, ούτε στο Μεσαίωνα ούτε σε απολυταρχικό καθεστώς για να έχουμε όλη τη γη στα χέρια του κράτους.

Αντί να τρέχουμε να σβήσουμε φωτιές ας ονειρευτούμε μια καλύτερη ζωή για όλους μας.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι όπως πάμε τα δάση θα συνεχίσουν να καίγονται.

Ιωάννης Παπαρρηγόπολος, δικηγόρος ΔΣΑ